- av kva slags materiale, sa du?

Eg er ikkje lærarmateriale. Det sa no den forrige sjefen min. Kanskje er eg ikkje det, svara eg. Men eg gir lærarrollen eit år. Du er asylmateriale, svara ho. Du har jo både hjarte og hjerne.

Men hjarte og hjerne treng ein jo i dei fleste yrka.

Veien blir til mens ein gjeng, sa ein av mina gamle leiarar. Eg er heilt enig. Her eg sit. Midt i natta, og gjer alt anna enn å slite med masteroppgåva. Mens eg tilfredsstiller gospel-kirsti og bloggar på nynorsk. Det er jo slik at når ein skal rette ein haug med nynorskstilar kvar veke, så er det like greit å skrive nynorsk. Ja for om ikkje så lenge kan eg kanskje rette alle stilane utan å måtte sjå i ordboka. Eg innser jo at eg kanskje skriv den gamle nynorskvarianten. Det er jo tross alt nokre år sidan videregåande og eventyret om Ivar Aasen. Idag er det jo så mykje som er lov å skrive. Det er det mest vanskelege synst eg, å hugse alt elevane kan skrive. Men på sikt får vi kanskje eit felles norsk skriftspråk? Mens vi ventar må nokon av mine venninner slite seg gjennom nynorskbloggen min.

Å bli lærar var altså ikkje ein del av plana. Å jobbe på asylmottak var. Å jobbe med menneske var og er en del av plana. Å bli lege var ein gong ei plan- men eg tok til vett - heldigvis. Den samme gjeld den kortvarige sjukepleierromansen min.

Musikken var ein del av plana. Duodjen og. Ja, også religionen.

Men å bli prestefrue var slettes ikkje ein del av plana. Heller ikkje politiker-kirsti og teologi-kirsti for ein del år tilbake.

Men sånn kan det altså gå.

Det er fint. Eg trivst jo med det.

Bitching

Mobbesak i Karasjok- igjen.
Og igjen.

Foreldre som rasar. Ein skule som visstnok ikkje har gjer nok for å stoppe mobbing. Men no kjem det i allefall ein mobbeplan. Barneombud Hjermann sier at dei vaksne tillater mobbinga. Kva som er sikkert og sant veit ein ikkje. Men det ein veit er at dette heilt sikkert ikkje er eit eineståande tilfelle, og at det er barn i Karasjok som ikkje har det bra på skulen.

Det er viktig at vi vaksne er bevisste på mobbing. Kva det er, korleis barn mobbar, og kva for konsekvensar det får. Det er viktig at vi vaksne formidlar dette til barna.

På vår skule skal vi snart ha mobbing som tema, og eg har derfor funne meg eg ei bok om Bitching-om jenter og mobbing. Forskning seier at mobbing mellom jenter ofte er vanskeleg å oppdage. Den foregår ofte i det skjulte.....

*utstøting * intriger * ryktemakeri *manipulering * blikk* baksnakking*

Kjent?

Universitetslektor Tove Flack, ved Senter for åtferdsforsking ved Universitetet i Stavanger trur det viktigste for jenter er å ha ein nær venn, og at relasjonar er eit nøkkelord.

- Den djupe kunnskapen jenter har om relasjonar, og det å ha ein nær venn, karakteriserer mykje av jentenes aggresjon. Relasjonar blir for jenter eit våpen, samtidig som det er relasjonane dei kjemper om, seier ho.

Huff, kor grusomme vi kan vere mot kvarandre.

Synkronisering

Lange haustkveldar med stearinlys og fyr i peisen, tv-aksjon og gjøre-alt-anna-enn-masteroppgåve.

No e det synkronisering som gjeld. Av kalendre. Det er to medlemmer i husstanden med for tiden ganske så høy reiseaktivitet. Det bør vere enkelt å krysse av når vi ikkje er heime. Man klarar eg å synkronisere blogg med @kirsti på twitter? @kirsti kjem automatisk opp på blogg, men omvendt?

Destination: Sámedigge

Tilbake i Karasjok. Fire nye år.

Det kjennes godt.

No i opposisjon. Det kan bli morsomt.

Det sjette Sameting satt i arbeid. Kongen og dronninga har vore her, vi har hatt kongelunch og mottakelse med kanapeer og sånt.

Nytt Sameting. Nye representantar. Men ikkje ny president, og slettes ikkje ny konge.

Mykje er som før, men mykje er også endra. Til døme så er det eit heilt nytt låssystem. No finst det ikkje ein einaste nøkkel på Sametinget. No kjem vi oss inn og ut med nøkkelkort. Om vi ikkje gløymer kortene igjen her og der.

Det siste er eg litt bekymra for. Men det er ikkje ei lue eg skal hugse å få med meg, men eit nøkkelkort. Det bør gå betre. Luer er så lett å gløyme, men å gløyme to gongar på ein dag er i alle fall ein gong for mykje. Men då er det fint å bu i ei lita bygd kor bussjåførar putte gløymde luer i postkassa.

Daniel Andreas er ny. Han er berre tre månader, så vi snik oss til litt baby-kos mellom møtane. Mamman Silje er også ny- på Sametinget. Karasjok er som før. Badsstua er som før. Maten er som før. Eg håpar treningsrutinane også vert som før.

Så får vi sjå korleis desse fire åra vert. Vi har feira med kongen og andre fasjonable folk. Eg synst Hannasofie Utsi frå det svenske Sametinget var best. Ung og fresh varma ho eit NSR-hjarte.

Og jada... Vi VEIT at kongen heiter Harald og ikkje Olav.